Polityczny islam i arabski nacjonalizm – dwie strony brytyjskiego medalu

źródło: sothebys

Książę Fajsal ibn Husajn (syn szarifa Mekki Husajna ibn Alego) z oficerem wywiadu brytyjskiego Thomasem Edwardem Lawrence’em, znanym jako Lawrence z Arabii, za nimi stoją: Nuri as-Sa’id i Tahsin Kadri z oficerami marynarki wojennej. Zdjęcie wykonano na pokładzie brytyjskiego okrętu wojennego podczas wizyty księcia Fajsala w Szkocji w 1918 r.

źródło: Domena Publiczna

Hasan al-Banna – założyciel Bractwa Muzułmańskiego – niesiony przez sympatyków na czele jednej z demonstracji

źródło: nasser.bibalex.org

Pierwsza przemowa Gamala Abd an-Nasira jako prezydenta Zjednoczonej Republiki Arabskiej. Kair, 1958 r.

Międzynarodowy konflikt polityczny pomiędzy mocarstwami Wschodu i Zachodu nie rozpoczął się z powodu religii, jak twierdzi literatura politologiczna. Rozpoczął się przed pojawieniem się trzech religii monoteistycznych na skutek konfliktu między starożytnymi Egipcjanami a Hetytami i starożytną Anatolią, a następnie Egipcjanami a Ludami Morza – jeszcze przed wykrystalizowaniem się międzynarodowego konfliktu pomiędzy Persami i Grekami.

Po upadku Konstantynopola (Cesarstwa Wschodniego) katolicki Zachód prowadził politykę opartą na zasadzie „dziel i rządź" w rozgrywkach pomiędzy prawosławnym Cesarstwem Rosyjskim a muzułmańskim imperium osmańskim, wykorzystując oba państwa, carów i Osmanów, do zahamowania ich ekspansji w kierunku zachodniej Europy. Gdy carat zwyciężał, Europa sprzyjała Osmanom, gdy triumfowali Turcy, skłaniała się ku caratowi.

Początki politycznego islamu

Osmańska okupacja Egiptu i Lewantu nastąpiła w XVI w. przy bezpośrednim wsparciu Wielkiej Brytanii, dla której to posunięcie oznaczało przełamanie potęgi państwa egipskich Mameluków, zwalczającego portugalskie krucjaty nie tylko w regionie Egiptu i Hidżazu w obszarze Morza Czerwonego, ale docierających także do wód Oceanu Indyjskiego u wybrzeży Indii.

W XVI w. Wielka Brytania była największym obrońcą jedności państwa osmańskiego w obliczu moskiewskiego caratu. W przeciwieństwie do Francji, która wzywała do przyspieszenia konfrontacji z Osmanami i podziału ich kraju. Następnie Wielka Brytania zaczęła wspierać ambicje ekspansjonistyczne Rosji, by uderzyć w imperialną Francję. Wkrótce jednak Paryż przejrzał wizję Londynu, po czym oba kraje przystąpiły wspólnie do wojny krymskiej...